Mannelijkheid en leiderschap

Uit het groot leiderschapsonderzoek van Intermediair is gebleken dat mannelijke leiders net zo vaak een masculiene stijl van leiding geven hebben als vrouwen. Er zijn echter meer mannen dan vrouwen die een 'ongedifferentieerde' stijl hebben.
Ze zijn niet doelgericht en niet daadkrachtig.
Kunnen ze leren om dat te worden ? Of zijn deze leidinggevenden eigenlijk niet geschikt voor hun werk ?
Dat is een van de vragen die me na de Nationale Leiderschapsdag bezig houdt.
Er wordt al langer gezegd dat mannen 'de weg kwijt zijn' sinds de emancipatie en niet meer mannelijk durven zijn.
Ik denk inderdaad dat het feit dat vrouwen tegenwoordig net zo makkelijk de mannenrol oppakken er iets mee te maken kan hebben.
Maar ik ben er tegen om vrouwen weer overal de schuld van te geven.
Mannen spiegelen zich namelijk aan mannen. Het lijkt mij ook geen echte keuze, die tussen macho en watje.Er zijn meer nuances van mannelijkheid. Als je goed om je heenkijkt, zie je mannelijke leiders die stevig leiderschap tentoonspreiden, zonder meteen met hun spierballen te rollen. Daar kunnen mannen een voorbeeld aan nemen.
Daarnaast weet iedereen ook wel dat voor mannen de relatie met hun vader belangrijk is voor hun ontwikkeling.
Het is een beetje in het verdomhoekje geschoven, maar ik pleit voor de herwaardering van het vaderschap. Een vader hoeft niet constant aanwezig te zijn om zijn zoon het gevoel te geven dat hij achter hem staat en hem steunt bij zijn stappen in de wereld.
Een vader hoeft ook beslist niet net als een moeder te pamperen en te verzorgen. Hij mag ook 'ouderwets' structuur bieden en regels handhaven. Graag zelfs !